छोरी र छाया

दिन थियो मध्य माघको याम
घाम न्यानो आलिङ्गनसरि
छाप्छाप्ती भुवनभरि
बिदाको दिन म थिएँ बेकाम
आविष्काररत जो छ प्रतिपल
पार्छ जिज्ञासाले धेरै हलचल
‘त्यो राती जसको ध्वाँसे छ नि ………..’
मैले भनें, ‘हो छाया त्यो
तरूको, बुझिस् लाटी छोरी!’
छोरी हेर्छ तरूछाया घोरिई–घोरिई
परेको थियो छाया कपूरतरूको
‘छाया भनेको के?’ सोध्छे ‘बाबा’
अन्योल तीन वर्षे मुखमा देखेँ
के भनूँ भनी धेरै बेर सोचें
भनें, ‘नभएको कुरा देखेको हो फुस्सा हो हावा’
छोरी पिट्छे थपडी हाँसेर
नाच्छे कुदै भन्दै ‘बुझेँ,
नभएको करा देखेको फुस्सा
हो सपना बाबा बुझेँ’
‘रूखको सपना तँ!’ छायालाई भन्छे झुकेर
औधी बलबले छोरी मेरी
सोध्छे काखमा कुदै आएर
राति के सपना हो हेरेको दिनले सुतेर?
रातिले हेरेको सपना नि?
सोध्छे फेरि
‘के त्यो उज्यालो हो दिनको?’
प्रश्नको झरी छोरी लगाउँछे
उत्तरहीन बाबालाई घचघच्याउँछे
के उत्तर दिऊँ?
छोरी प्रश्न छिनछिनको
छोरी पुग्छे छायासमीप दुगुरेर
हेर्छ क्षणभर ‘म घचघच्याउँछु छायालाई’
भन्दै ‘सपना खलबल्याउँछु’
विस्तारै छुन्छ छायालाई
शङ्का, द्विविधा मानेर
पस्छे स्वयं छायाभित्र सोझै फेरि
पदमर्दन गर्दै साना–साना कुर्कुच्चाले
छायालाई खजबजाउने इरादाले
नाच्छे ठोक्दै पैताला छोरी मेरी
थाक्छ सायद, भन्छे, ‘बाबा हेर!
सपनामाथि चढ्दा बुई
चढ्छ साँच्चै ममाथि नै उई
टुट्दैन सपना रूखको
नाचेँ म त्यसमाथि कति बेर’
म वाल्ल पर्छु छोरीका कुराले, मुखलाई
विस्मित भै हेर्छ छोरीलाई
भन्दै जान्छे मलाई घचघच्याई–
‘सपनालाई नकुल्च बाबा, नत्र पनि
लत्याउँछ तिमीलाई।’