निरुत्तर

धेरै वर्षपछि, सायद दश वर्ष÷एक दशक पछि काठमाडौं आइपुगेर एक हप्ता बस्नुपर्ने भयो । आएको पनि चारदिन बितिसक्यो । यी दिनहरुमा चिने जानेका साथी–भाइ, इष्टमित्र भेटघाट भयो । बाँकी दिनहरु कसरी बिताउने होला ? कोठामा पनि कति बसिराख्नु । होटलमा टिभी छ तर बिजुली छैन, बिजुली आउँदा टिभी झ्यारझ्यार मात्र । पत्रपत्रिका पढ्दा–पढ्दा आँखा टट्याइ सक्यो । बाहिर घुम्न जाऊँ कता जाने एक्लै, त्यति मेसो छैन । निस्की हाले पनि धुवाँ–धुलो, यातायातका साधनहरुको ट्याँ–ट्याँ–टूँ–टूँ को चर्काे आवाज, मान्छे–मान्छेको चापले ठेलमठेल उफ् ! कसरी बिताउने दिनहरु …..।

एकदिन साँझपख यसो घुमघाम गर्नुप¥यो भनेर निस्किएको रत्नपार्कतिर पुगेछु । त्यहाँको वातावरण पनि निकै फेरिएछ । मानिसहरुको भिडभाड, एक ठाउँबाट अर्काे ठाउँ जाने यात्रुहरुको कोलाहल, ट्याक्सी, ट्याम्पो, मिनीबस, माइक्रो, आदिको ट्याँ–ट्याँ र टूँ–टूँले खैलाबैला कति अशान्त ….। अति व्यस्त जीवन, सधै आतुर तँछाड–मछाड । झन् बाटोभरि फिँजाएर राखिएका फुटपाथ पसल र पसलेको ग्राहकहरु तानातान हिँड्नै गाह्रो ….।

यिनै भिड हेरेर ट्वाल्ल परिरहेको थिएँ । अचानक पिठ्यूँमा ‘ढ्याप्प’ हत्केला बजारियो । झनक्क रिस उठ्यो ….। फरक्क पछाडि फर्केर हेरेँ । अचम्म ‘चिन्नु न जान्नु घचेडी माग्नु’ भनेझैं मुसुमुसु हाँसेर एक सुन्दर (सुन्दर त नभनौं सौन्दर्यको अर्थमा अनर्थ होला) युवती मतर्फ हेरिरहेकी थिई । मैले उसको शिरदेखि पाउसम्म आँखा गुडाएँ । निधारमाथि गगल्स, पातलो टिसर्टमा पातलो जालीवाल आउटर, छोटो स्कर्टमा स्ल्याक्स, प्वाइन्टेड हिल चप्पलमा सजिएकी म त हेरेको हेरै भएँ । चिन्न खोजेँ अहँ ! चिन्नै सकिन ।

चिनेनौ ….? बेहोस होलाऊ …. भन्दा पो उसको स्वरले चिनेँ, मेरै गाउँकी रत्नमाया पो रहिछे ।
‘ओई….तँ…. मैले त चिन्नै सकिन …. कस्ती भएकी …. कहाँबाट कसरी चिन्नु त ….. मैले भनें ।
‘अनि के छ ? गाउँतिर … भूकम्प, नाकाबन्दी, सबै बेहो¥यौ होला….’ उसले भनि ।
‘भूकम्पले त त्यति साह्रो बिगारेन हाम्रोतिर, तर नाकाबन्दीले त गर्नुग¥यो नि’ मैले भनें ।
‘किन आएको नि काठमाडौं ?’ उसले सोधी ।
‘म बाहिर जान आएको ।’ मैले भनें ।
‘बाहिर भनेको कता ?’ उसले सोधी ।

‘म अन्तराष्ट्रिय नेपाली साहित्य समाज, बेल्जियम च्याप्टरको निम्तोमा बेल्जियम जान आएको, नेपालबाट सात जना जाँदैछौं, एक हप्तापछि उड्छौं ।’ मैले भनें ।

‘ल ! ल ! बधाई छ …. तिम्रो साहित्य सेवाको फल होला नि’ उसले भनी ।
‘अनि तिमी के गर्छाै नि यहाँ ?’मैले सोधें ।
‘सबैकुरा एकैछिनमा बताउन त सक्दिन बरु भोलि तिमी मेरोमा आऊ न म यहीँ कुरेर बस्छु, मेरो फोन ……. हो । तिम्रो नि …?’ उसले हतारहतार भनी ।

मैले मेरो नं. दिएँ । हाम्रो अगाडि एउटा कालो कार आएर रोकियो – ऊ कारभित्र छिरी । ‘जान्छु’ पनि भनिन । कार अगाडि बढ्यो । म कोठामा फर्कें । डङ्रङ्ग उत्तानो परेर पलङ्गमा पल्टिएँ । आँखा चिम्म गरेर उसैलाई सम्झिएँ ।

हामी एउटै विद्यालयमा पढ्थ्यौं । ऊ आठ कक्षामा, म दश कक्षामा । राम्री थिई । चुलबुले थिई । पढाइमा पनि चलाख थिई । नाचगानमा पनि निक्कै भाग लिन्थी । पढाइमा नबुझेको कुरा मसँग सोध्थी । घर पनि नजिक भएकोले बिदाका दिनहरुमा पनि हामी प्राय सँगै हुन्थ्यौं । साथीहरु मेरो र उसको नाम जोडेर भित्ताभरि लेखिदिन्थे । म मुरमुरिन्थें, ऊ भने चुपचाप लाग्थी कुनै प्रतिकृया नै दिन्नथी ।

मसँग के–के काम पारेर नजिक हुन खोज्थी, मैले ‘तेरो मेरो नाम लेखेर हैरान पारे’ भन्दा उसले ‘ठीकै त लेखे नि’ भन्थी । म छक्क पर्थें । ऊ कति सोझी थिई ।

सायद मलाई भित्रभित्रै माया गर्थी । म भने पढ्नमै व्यस्त थिएँ । माया मोहको कुनै भाव उत्पन्न भएको थिएन ।
एस.एल.सी. पास गरेपछि म क्याम्पस पढ्न थालें । ऊ विद्यालयमै थिई । भेटघाट भैरहन्थ्यो । छेडछाड चलिरहन्थ्यो । तर त्यस्तो माया–पिरतीका कुरा भने हुन्नथ्यो ।

मेरो एकजना नजिकैको दिदी हुनुहुन्थ्यो । उहाँले ‘ए ! कान्छा के छ ? रत्नले त खुब मन पराएकी छे नि’ भन्नुभाथ्यो । तर पनि मलाई त्यस्तो कुनै भावले छोएन ।

उसले पनि एस.एल.सी. पास गरी । क्याम्पस पढिन । किन पढिन मैले सोधिन पनि, किनभने म उसँग तर्कन चाहन्थे । दिनहरु बित्दै गए ।

एकदिन अचानक ऊ गाउँबाट हराई । त्यसपछि बल्ल भेट भयो । यस्तो रुपमा ।
म उसैको तर्कनामा भुसुक्कै निदाएछु, बिउँझिँदा त रातको १२ बजिसकेछ । न भात खानु न निदाउनु भयो । ओल्टो–कोल्टो फेर्दै रात बित्यो ।
म उसलाई भेट्न उत्सुक थिएँ । ऊ के गर्छे ? कहाँ बस्छे ? कसरी जीवनयापन गरिरहेकी छे भनेर जान्न चाहन्थें ।
कतिबेला साँझ पर्छ र ऊसँग भेट होला भनेर छटपटिरहें ।
साँझ पर्नुभन्दा २ घण्टा पहिला नै हिजो उभिएको ठाउँमा गएर उभिएँ । यताउता हेरिरहेँ ।
‘टिङ्ग टिङ्ग’मोबाइलको घण्टी बज्यो । हेरें उसैको नम्बर रहेछ ।
‘हेलो …’ भनें ।
‘एई … विवेक म घण्टाघरनेर छु यतै आऊ न ल !’ भनी ।
‘हुन्छ’ भन्दै म घण्टाघरतिर लागें ।

ऊ घण्टाघर अगाडि नै उभिएकी थिई, तर आज उसको पहिरन साधारण थियो । चुडीदार कुर्ता–सुरुवाल र सल ओढेकी थिई र गगल्स थिएन । कपाल बाँधेकी थिई ।
म उसको नजिकमा गएँ । ऊ मुस्कुराई ।
‘छिट्टै आएछौ त ।’ उसले कुरा सुरु गरी ।
‘अँ ! अलि छिट्टै आएछु’मैले भनें ।
‘मलाई भेट्न मन लाग्यो कि क्या हो ?’ उसले जिस्काई ।
‘त्यसै भन्नु प¥यो’मैले भनें ।
‘आज मेरो कोठामा जाऊँ है ? केही काम त छैन होला नि ?’ उसले भनी ।
‘छैन’ मैले भनें ।

दुवैजना ट्याक्सी चढेर उसको कोठामा गयौं । कोठामा पुगेर ‘तिमी बस्दै गर’ भनेर ऊ किचनतिर छिरी ।
कोठा ठूलै थियो । अट्याच बाथरुम । छेउमा नै किचन । कोठा वरिपरि आँखा दौडाएँ । पलङ्ग, सोफा, टेबुल, आदि हेर्दा कुनै धनाढ्यको कोठाझैँ थियो । सजाएका सामाग्रीहरु पनि महङ्गा थिए ।

मैले फनक्क कोठा निरिक्षण गर्दासम्म उसले मेरो लागि चिया लिएर आई र टेबुलमा राखी । ‘चिया खाँदै गर म कपडा फेर्छु’भन्दै कोठाको छेउतिर लागि र पर्दाले सानो कोठा बनाई, कपडा फेरेर आई । रातो गाउनमा राम्रै देखिई । किचनबाट चिया लिएर आई र खान थाली ।
दुवै जनाको चिया सकियो चुपचाप चुपचाप ।
‘किन विवेक चूप लागेको बोल न’ उसले भनी ।

मैले लामो सास फेरें । केहीबेर बोल्नै सकिन । के भनूँ के भनूँ भयो । केहीबेरपछि ‘अँ ! रत्न भन तिम्रो हालखबर के छ ? गाउँबाट आएपछि आजसम्म के गर्दैछौ ?’ भनें ।
उसले मलाई हेरिरही, एकनासले हेरिरही हेर्दाहेर्दै उसका आँखाबाट बरबत्र्ती आँसु झर्न थाले ।
त्यत्ति हँसिलो अनुहार । अँध्यारो भयो । आँसुले लतपत भयो । पुछ्ने प्रयत्न गरी तर सकिन झन् ‘घुँक्क–घुँक्क’ गरेर रुन थाली ।
म उसको नजिकमा गएँ । उसका दुवै काँधमा हात राखेर ‘रत्न नरोऊ…रोएर केही काम छैन…’ भनेँ ।
मेरो ढाडस पाएर होला । ऊ बाथरुमतिर गएर फ्रेस भएर आई ।
‘म खाजा बनाउँछु है ! विवेक’ भन्दै किचनतिर गई ।

मैले आँखा चिम्म गरेँ । गाउँमा छँदाकी रत्न । चुलबुले रत्न । हँसिली रत्न । मेरो नजिक आउन खोज्ने रत्न । अचानक गाउँ छोडेकी रत्न । आज यो सुखमा पनि किन रोइरहेकी छ । यो वैभवले किन हँसाउन सकेन ?
किन उसका आँखामा पीडाका सहस्रधारा बगेका छन् ? किन यति बिध्न पीडित भएकीझैँ लाग्छ । मैले केही बुझ्न सकिन ।
रत्नले खाजा लिएर आई । टेबुलमा राखी । आफू पनि खान बसी ।
खाजा खान लाग्यौं । खाँदाखाँदै उसले के सम्झी दराजमा सजाएर राखिएको ह्विस्कीको बोटल लिएर आई । दुईवटा गिलासमा आधा–आधा राखी र मेरो अगाडि सारी…. ह्विस्कीमा चिसो पानी मिसाई ‘ल ! गिलास उठाऊ…. चियर्स गरौं’ भनी ।

मैले नाईनास्ती गर्न सकिन । गिलास उठाएँ र ‘चियर्स….’ भनें ।

उसले पहिलो चुस्कीमै स्वाट्ट पारी म ट्वाल्ल परें । मैले हल्कासँग चुस्की लिँदै भनें ‘कोठामा जानुछ ।’ ‘किन आज यतै बस्ने हो…. मज्जाले खाऊ मेरा सबै कुरा तिमीलाई भन्नु छ, मभित्र दबेर उकुसमुकुस भएका पीडाहरु छताछुल्ल पोख्नु छ । मन हलुका गर्नुछ, हँुदैन र ?’ उसले आग्रह गरी ।

म उसलाई एकतमासले हेरीरहेँ । ऊ हाँसी र भनी –‘म एक्ली छु, एक्ली आइमाई भएको ठाउँमा कसरी बस्ने भनेर होला हगि ? मैले तिमीलाई खान्न क्या र ….’ खित्का छोडेर हाँसी ।
‘ल ! ल ! म बस्छु… बस्छु….भएन ?’ मैले भनें ।
ऊ खुसी भई । म खाना बनाउँछु है ?’ भन्दै उठी ।
‘यति धेरै खाजा यहीँ छ, यसैले पुगिहाल्छ बस खाना बनाउन पर्दैन’ मैले भनें । ऊ बसी । खाजा खाँदै ह्विस्की थप्दै गयौं ।
‘अनि भन न त तिम्रो हालखबर के छ ?’ उसले सोधी ।
‘मेरो त ठिकै छ सानोतिनो व्यापार गर्छु । छोरा–छोरी पढ्दैछन् ।’ मैले भनें ।
ऊ चुप लागी ।
‘अनि तिम्रो के छ भन….’ मैले भनें ।

उसले लामो सुस्केरा हाली र शान्त भएर भन्न थाली –‘म अचानक काठमाडौं आएँ । म आफै एक्लै आएकी पनि होइन । मलाई काठमाडौंमा प्राप्त हुने सुख–सयलको सपना देखाएर ल्याइएको हो । मलाई यहाँ ल्याएर हिरोइन बनाउँछु, नाम, दाम सबै पाइन्छ भनेर झुक्काएर ल्याइयो । म झुक्किएँ । मज्जाले झुक्किएँ । २–४ महिना तालिम सालिम भनेर बितायो । २–४ महिना घुमघाम गरेर बितायो । त्यति बेलासम्म उसले मलाई मायाजालको भूमरीमा डुबायो । माया ग¥यो । यो सबै उसैको देन हो । लाउन, खान, मोजमज्जा गर्न पैसाको कुनै कमि हुन दिएन । म उसको मायावी जालमा डुब्दै गएँ । घर परिवार कसैलाई सम्झिन । मलाई खोज्न पनि आएनन् । किनकी मैले नखोज्नु मलाई बिर्सनु भनेर लेखेकी थिएँ ।

मेरो पेटमा बच्चा हुर्कन थाल्यो । उसले मलाई उपचार गराउने निहूँमा झुक्काएर एबोर्सन गरायो । त्यसपछि थाहा छ विवेक ऊ मदेखि भाग्दै हिँड्न थाल्यो । पछि बुझ्दा पो थाहा पाएँ उसको त श्रीमती छोरा–छोरी रहेछन् । त्यसपछि म भट्किएँ । म चेतनाशुन्य भए मैले के गर्ने, कसो गर्ने, कहाँ जाने केही निधो गर्न सकिन । आखिर मेरो आत्माले उसलाई प्रतिशोध लिने विचार ग¥यो । मैले उसको मेख मार्न हप्ता–हप्तामा केटा साथी फेर्न थालें । यहाँका धनी बाउका बिग्रका छोराहरुको संगतमा पैसा कमाउन थालें । यो घर मेरै हो । घरभाडामात्र एकलाख आउँछ । बैंक व्यालेन्स छ, जिन्दगीभरि खानपुग्छ । सुख–सयल त छ नि, तर, तनका लागि मात्र मन सधैं आफ्नो दिनचर्याले थकथकी लागेर आउँछ । मुटु भट्की रहन्छ । आफूले आफैलाई कति धिक्कार्नु । धिक्कारेर पनि मर्न सकिएन’ केहीबेर चुप लागि ।

‘आखिर लोग्ने मान्छेहरु केही दिनका लागि साथी बन्छन्, त्यसपछि हैसियत देखाई हाल्छन् ।’फेरि चूप लागी ।
उसका आँखाहरु रसिला भएका थिए । बोल्दा पनि अड्की–अड्की बोलिरहेकी थिई ।

‘केही महिना । वर्ष बित्दै गयो । ऊ अमेरिका पो गएर बसोबास गर्न थालेछ । त्यति बेलाको कुरा सम्झेँ त यो शहरमा बेसाहारा पेट पाल्न, कोठाभाडा तिर्न र यो सुविधा लिन अरु के नै सक्थें ? म बेस्या भएँ – म बेस्या भएँ विवेक मेरो लिलाम भयो ।’ यति भन्दै मलाई अँगालो हालेर क्वाँक्वाँ रुन थाली, भक्कानिएर रोई, रोइरही । धेरै समय बितिसकेछ रातको १२ बजे छ । मैले उसका केशराशीहरु खेलाउँदै सान्त्वना दिन भने ‘रत्न चूप लाग त, रुन छोड त…केही भएको छैन अब तिमी यो बाटो छोडेर गाउँ फर्कनुपर्छ ।’
ऊ हाँसी, खित्का छोडेर हाँसी । सायद रक्सीको मात पनि चढ्यो होला ।
अचम्म मान्दै उसले भनी –‘म गाउँ जाने ? के मुख देखाउन जाने ? के जवाफ दिने मेरो सोझा बा–आमालाई ? गाउँमा बा–आमालाई गाउँमा कति गाह्रो भयो होला अब झन के भन्लान् ? गाउँले साथीभाईलाई के जवाफ दिनु ?’
‘अब तिमी गाउँ फर्केर पुन नयाँ जीवन शुरु गर्नुपर्छ । अरुले यो भन्ला, त्यो भन्ला भनेर अब यो भड्खालोबाट निस्कनुपर्छ ।’ मैले भने ।
ऊ चूप लागी ।

‘अब कस्ले स्वीकार्छ मलाई ? मेरा हजारौं दानवहरुले गिजोलेर थिलोथिलो बनाएको यो अपवित्र शरीरलाई पवित्र भनेर कसलाई सुम्पनु मैले ? तन त सुम्पऔंला मन सुम्पन सक्छु ? संसारलाई ढाँट्न सकिएला मन र भगवानलाई ढाँट्न सकिन्छ ? बाहिरी आवरण त ढाकिएला मन ढाक्न सकिन्छ ? मान्छेलाई छल्न सकिन्छ, मन छल्न सकिन्छ ? भगवानलाई कसरी छल्नु तिमी नै भन त’ उसले भनी ।
म चूप लागें । रात निक्कै छिप्पिई सकेको थियो ।
उसको कुरा सुनेर निद्रा पटक्कै लागेको थिएन । मन छट्पटिइ रहेको थियो । रक्सीको रम्रम् पनि शिथिल भएको थियो । उसले ह्विस्की आफूलाई मात्र थपी र स्वाट्ट पारी ।

‘विवेक तिमी पनि लोग्नेमान्छे हौ, तिमीमा पनि पुरुषत्व छ, तिमी मलाई भोग्न सक्छौ’ ऊ बरबराई ।

‘चूप लाग….रत्न….म अरु जस्तो लोग्ने मान्छे होइन । मैले स्वास्नीमान्छेलाई आदर्श मानेको छु, मैले स्वास्नीमान्छेको त्यागलाई पूजा गर्छु के सम्झेर यस्तो अपवित्र शब्द ओकल्यौ…भन त…?’ मैले अलि जङ्गिएर भनें ।

‘सरी…. विवेक… म तिम्रो भावनाको कदर गर्छु, मेरो अपवित्र शरीर भोगेर तिमी पनि अपवित्र नबन तर याद छ तिमीलाई….? म तिमीलाई कति माया गर्थे, तिमी भने ….’ उसले वाक्य पूरा गर्न सकिन बरबरती आँसु झारी ।
‘छोड अतीतलाई सम्झेर घाउ बल्झाउनु शिवाय केही हँुदैन, अतीतलाई बिस्मृतिका पानाले ढाकिदेऊ’ मैले भनें ।
ऊ कोठाको सोफामै कोल्टो फेरेर निदाइ सकिछ । यताउता हेरें, पल्लो सोफामा कोल्टो परेर बसेको, निदाएछु ।
भोलिपल्ट ऊ उठेर, फ्रेस भइसकेकी थिई । म बिउँझिदा चिया तयार थियो । मुख नधोईकन चिया खाएँ । बाथरुम छिरें । मज्जाले नुहाएँ । बाहिर निस्केर, ‘ल ! रत्न म जान्छु । तिमीले मेरो कुरा मनन गर र गाउँ फर्क…’ मैले भनें ।

‘गाउँ त फर्कन्छु तर तिमीले मलाई आफ्नो बनाउन सक्छौ ? मलाई स्वीकार्न सक्छौ ?’ उसले भनी ।
म ट्वाल्ल परेर उसलाई हेरिरहें । ऊ मुसुक्क हाँसेर बाथरुमतिर पसी । म निरुत्तर कोठाबाट बाहिरिएँ ।